|| अथ प्रारम्भ ||
महिम्नस्ते पारं विधि हरफणीन्द्रप्रभृतयो ।
विदुर्नाद्याप्यज्ञश्चलमतिरहं नाथ नु कथम् ।।
विजानीयामद्धा नलिननयनात्मीयवचसो ।।
विशुद्ध्यै वक्ष्यामीषदपि तु तथापि स्वमतितः ।। १ ।।
ॐ
यदाहुब्र्रह्मैके पुरुषमितरे कर्म च परे ।
ऽपरे बुद्धं चाऽन्ये शिवमपि च धातारमपरे ।।
तथा शक्तिं केचिद् गणपतिमुतार्कं चसुधियो ।
मतिनां वै भेदात्वमसि तदशेषं मम मतिः ।। २ ।।
ॐ
शिवः पादाम्भस्ते शिरशि धृतवानादरयुतं ।
तथा शक्तिश्चासौ तव तनुजतेजोमयतनुः ।।
दिनेशं चैवामुं तव नयनमूचुस्तु निगमा ।
स्त्वदन्यः को ध्येयो जगति किल देवो वद विभो ।। ३ ।।
ॐ
क्वचिन्मत्स्यः कूूर्मः क्वचिदपि वराहो नरहरिः ।
क्वचिद् खर्वो रामो दशरथसुतो नन्दनतयः ।।
क्वचिद् बुद्धः कल्किर्विहरसि कुमारापहृतये ।
स्वतन्त्रोऽजो नित्यो विभुरपि तवाक्रीडनमिदम् ।। ४ ।।
ॐ
हृताम्नायेनोक्तं स्तवनवरमाकण्र्य विधिना ।
द्रुतं मात्स्यं धृत्वा वपुरजरशङ्खासुरमथो ।।
क्षयं नीत्वा मृत्योर्निगमगणमुद्धृत्य जलधे ।
रशेषं संगुप्तं जगदपि च वेदैकशरणम् ।। ५ ।।
ॐ
निमज्जन्तं वार्धौ नगवरमुपालोक्य सहसा ।
हितर्थं देवानां कमठवपुषा ऽऽविश्य गहनम् ।।
पयोराशिं पृष्ठे तमजित सलीलं धृतवतो ।
जगद्धातुस्तेऽभूत् किमु सुलभभाराय गिरिकः ।। ६ ।।
ॐ
हिराण्यक्षः क्षोणीमविशदसुरो नक्रनिलयं ।
समादायामत्र्यैः कमलजमुखैरम्बरगतैः ।।
स्तुतेनानन्तात्मत्र—चिरमवभाति स्म विधृता ।
त्वया दंष्टाग्रेऽसाववनिरखिला कन्दुक इव ।। ७ ।।
ॐ
हरिः क्वास्तीत्युक्ते दनुजपतिनाऽऽपूर्यनिखिलं ।
जगत्रादैः स्तम्भात्ररहरि शरीरेण करजैः ।।
समुत्पत्या शूरा वसुरवरमादारितवत—
स्तवाख्याता भूमन् किमु जगति नो सर्वगतता ।। ८ ।।
ॐ
विलोक्याजं द्वार्गं कपटलघुकायं सुररिपु—
र्निषिद्धोऽपि प्रादादसुरगुरुणात्मीयमखिलम् ।।
प्रसत्रस्तद्भक्त्या त्यजसि किल नाद्यापि भवनं ।
बलेर्भक्ताधीन्यं तव विदितमेवामरपते ।। ९ ।।
ॐ
समाधावासक्तं नृपतितनयैर्वीक्ष पितरं ।
हतं बाणै रोषादुरुतरमुपादायपरशुम् ।।
विना क्षेत्रं विष्णो क्षितितलमशेषं कृतवतो—
असत्किं भूभारोद्धरणपटुता ते न विदिता ।। १० ।।
ॐ
समाराध्योमेशं त्रिभुवनमिदं वासवमुखं ।
वशे चक्रे चक्रित्रगणयदनीशं जगदिदम् ।।
गतोऽसौ लङ्केशस्त्वचिरमथ ते बाणविषयं ।
न केनाप्तं त्वत्तः फलमविनयस्यासुररिपोः ।। ११ ।।
ॐ
क्वचिद्दिव्यं शौर्यं क्वचिदपि रणे कापुरुषता ।
क्वचिद् गीताज्ञानं क्वचिदपि परस्त्रीविहरणम् ।।
क्वचिन्मृत्स्नाशित्वं क्वतिदपि च वैकुण्ठविभव—
श्चरित्रं ते नूनं शरणदविमाहाय कुधियाम् ।। १२ ।।
ॐ
न हिंस्यादित्येतद् ध्रुवमवितथंं वाक्यमबुधै—
रथाग्नीषोमीयं पशुमिति तु विप्रैर्निगदितम् ।।
तवैत्तत्रास्थानेऽसुरगणविमोहाय गदतः ।
समृद्धिर्नीचानां नयकर हि दुःखाय जगतः ।। १३ ।।
ॐ
विभागे वर्णानां निगमनिचये चावनितले ।
विलुप्ते सञ्जातो द्विजवरगृहे शम्भलपुरे ।।
समारुह्याश्वं स्वं लसदसकरोम्लेच्छनिकरान् ।
निहन्तास्युन्मत्तान् किल कलियुगान्ते युगपते ।। १४ ।।
ॐ
गभीरे कासारे जलचरवराकृष्टचरणो ।
रणेऽशक्तो मज्जत्रभयद जलेऽचिन्तयदसौ ।।
यदा नागेन्द्रस्त्वां सपदि पदपाशादपगतो ।
गतः स्वर्गं स्थानं भवति विपदां ते किमु जनः ।। १५ ।।
ॐ
सुतैः पृष्टो वेधाः प्रतिवचनदानेऽप्रभुरसा ।
वथात्मन्यात्मानं शरणमगमत्वां त्रिजगताम् ।।
ततस्तेऽस्तातङ्का ययुरथ मुदं हंसवपुसा ।
त्वया ते सार्वज्ञं प्रथितममरेशेह किमु नो ।। १६ ।।
ॐ
समाविद्धो मातुर्वचनविशिखैराशु विपिनं ।
तपश्चक्रे गत्वा तव परमतोषाय परमम् ।।
ध्रुवो लेभे दिव्यं पदमचलमल्पेऽपि वयसि ।
किमस्त्यस्मिंल्लोके त्वयि वरद तुष्टे दुरधिगम् ।। १७ ।।
ॐ
बृकाद्भीतस्तूर्णं स्वजनभयभित्वां पशुपति—
भ्र्रमँल्लोकान् सर्वान् शरणमुपयातोऽथ दनुजः ।।
स्वयं भस्मीभूतस्तव वचनभङ्गोद्रतमतौ ।
रमेशाहो माया तव दुरनुमेयाऽखिलजनैः ।। १८ ।।
ॐ
हृतं दैत्यैर्दृष्ट्वाऽमृतघटमजयैस्तु नयतः ।
कटाक्षैः सम्मोहं युवतिवरवेषेण दितिजान् ।।
समग्रं पीयुषं सुभग सुरपूगाय ददतः ।
समस्यापि प्रायस्तव खलु हि भृत्येष्वभिरतिः ।। १९ ।।
ॐ
समाकृष्टा दुष्टैद्र्रुपदतनयाऽलब्धशरणा ।
सभायां सर्वात्मंस्तव शरणमुच्चैरुपगता ।।
समक्षं सर्वेषामभवदचिरं चौरनिचयः ।
स्मृतेस्ते साफल्यं नयनविषयं नो किमु सताम् ।। २० ।।
ॐ
वदन्त्येके स्थानं तव वरद वैकुण्ठमपरे ।
गवां लोके लोकं फणिनिलयपातालमितरे ।।
तथाऽन्ये क्षीरोदं हृदयनलिनं चापि तु सतां ।
न मन्ये तत्स्थानं त्वमिह च न यत्राऽसि न विभो ।। २१ ।।
ॐ
शिवोऽहं रुद्राणामहमममराजो दिविषदां ।
मुनीनां व्यासोऽहं सुरवरसमुद्रोऽस्मि सरसाम् ।।
कुबेरो यक्षाणामिति तव वचो मन्दमतये ।
न जाने तज्जातं जगति ननु यत्रासि भगवन् ।। २२ ।।
ॐ
शिरो नाको नेत्रे शशिदिनकरावम्बरमुरो ।
निशि श्रोत्रे वाणी निगमनिकरस्ते कटिरिला ।।
अकूपारो बस्तिश्चरणमपि पातालमिति वै ।
स्वरुपं तेऽज्ञात्वा नृतनुमवजानन्ति कुधियः ।। २३ ।।
ॐ
शरीरं वैकुण्ठं हृदयनलिनं वाससदनं ।
मनोवृत्तिस्ताक्ष्र्यो मतिरियमथो सागरसुता ।।
विहारस्तेऽवस्थात्रितयमसवः पार्षदगणो ।
न पश्यत्यज्ञा त्वामिह बहिरहो याति जनता ।। २४ ।।
ॐ
सुधीरं कान्तारं विशति च तडागं सुगहनं ।
तथोत्तुङ्गं श्रृङ्गं सपदि च समारोहति गिरेः ।।
प्रसूनार्थं चैतोऽम्बुजममलमेकं त्वयि विभो ।
समप्र्याज्ञस्तूर्णं बत न च सुखं विन्दति जनः ।। २५ ।।
ॐ
कृतैकान्तावासा विगतनिखिलाशाः शमपरा ।
जितश्वासोच्छ्वासास्त्रुटितभवपाशाः सुयमिनः ।।
परं ज्योतिः पश्यन्त्यनघ यदि पश्यन्तु मम तु ।
श्रियाश्लिष्टं भूयात्रयनविषयं ते किल वपुः ।। २६ ।।
ॐ
कदा गङ्गोत्तुङ्गामलतरतरङ्गाच्छपुलिने ।
वसत्राशापाशादखिल—खलदाशादपगतः ।।
अये लक्ष्मीकान्ताम्बुजनयन तातामरपते ।
प्रसीदेत्याजल्पत्ररमरवर नेष्यामि समयम् ।। २७ ।।
ॐ
कदा श्रृङ्गैः स्फीते मुनिगणपरीते हिमनगे ।
द्रुमावीते शीते सुरमधुरगीते प्रतिवसन् ।।
क्वचिद्ध्यानासक्तो विषयसुविरक्तो भवहरं ।
स्मरंस्ते पादाब्जं जनिहर समेष्यामि विलयम् ।। २८ ।।
ॐ
सुधापानं ज्ञानं न च विपुलदानं न निगमो ।
न यागो नो योगी न च निखिलभोगोपरमणम् ।।
जपो नो नो तिर्थं व्रतमिह न चोग्रं त्वयि तपो ।
विना भक्तिं तेऽलं भवभयविनाशाय मधुहन् ।। २९ ।।
ॐ
नमः सर्वेष्टाय श्रुतिुिशखरदृष्टाय च नमो ।
नमोऽसंश्लिष्टाय त्रिभुवननिविष्टाय च नमः ।।
नमो दिस्पष्टाय प्रणवपरिमृष्टाय च नमो ।
नमस्ते सर्वात्मन् पुनरपि पुनस्ते मम नमः ।। ३० ।।
ॐ
कणान् कश्चिद् वृष्टेर्गणन—निपुणस्तूर्णमवने—
स्तथाऽशेषान् पांसूनमित कलयेश्चापि तु जनः ।।
नमः पिण्डीकुर्यादचिरमपि चेच्चर्मवदिदं ।
तथापीशासौ ते कलयितुमलं नाऽखिलगुणान् ।। ३१ ।।
ॐ
क्व माहात्म्यं सीमोज्झितमविषयं वेदवचसां ।
विभो ते मे चेतः क्व च विविधतापाहतमिदम् ।।
मयेदं यत् किञ्चिद् गदितमथ बाल्येन तु गुरो ।
गृहाणैतच्छुद्धार्पितमिह न हेयं हि महताम् ।। ३२ ।।
ॐ
इति हरिस्तवनं सुमनोहरं । परमहंसजनेन समीरितम् ।।
सुगमसुन्दरसारपदास्पदं । तदिदमस्तु हरेरनिशंं मुदे ।। ३३ ।।
ॐ
गदारथाङ्गाम्बुजकम्बुधारिणो । रमासमाश्लिष्टतनोस्तनोतु नः ।।
बिलेशयाधीश—शरीरशायिनः । शिवं स्तवोऽजस्रमयं परं हरेः ।। ३४ ।।
ॐ
पठेदिमं यस्तु नरः परं स्तवं । समाहितोऽघौघ—घनप्रभञ्जनम् ।।
स विन्दतेऽत्राखिल भोगसम्पदो । महीयते विष्णुपदे ततो ध्रुवम् ।। ३५ ।।
इति श्रीमत्परमहंसब्रह्मानन्दविरचितमं श्रीविष्णुमहिम्नः स्तोत्रं सम्पूूर्णम्
संकलन एवं इन्टरनेट सम्प्रेषण
केशव शरण लुइँटेल
मिति -२०७१-०४-१५ गते गुरुवार
स्थान- बुढानिलकण्ठ १० कपन
काठमाण्डौ नेपाल
