|| अथ गोपीगीतम ||
॥ गोप्य ऊचुः ॥
जयति तेऽधिकं जन्मना व्रजः
श्रयत इन्दिरा शश्वदत्र हि ।
दयित दृश्यतां दिक्षु तावका-
स्त्वयि धृतासवस्त्वां विचिन्वते ॥ १॥
श्रयत इन्दिरा शश्वदत्र हि ।
दयित दृश्यतां दिक्षु तावका-
स्त्वयि धृतासवस्त्वां विचिन्वते ॥ १॥
नेपाली
ब्रज विकाश भो जन्मीबक्सदा ।
स्थिर भई निवास लक्ष्मीले लिंदा ।।
हजुरमा पवन राखी दिक्सव: ।
दहि त खोज्दछौं पाल्नुहोस् अब ।। १ ।।
संस्कृत
शरदुदाशये साधुजातस-
त्सरसिजोदरश्रीमुषा दृशा ।
सुरतनाथ तेऽशुल्कदासिका
वरद निघ्नतो नेह किं वधः ॥ २॥
नेपाली
शरद आउँदा फुल्ने पद्मका ।
दल समानका नेत्र नाथका ।।
वरद आफुका दासी हौं सव: ।
विछोड पार्नु ता मार्नु हो अब ।। २ ।।
संस्कृत
विषजलाप्ययाद्व्यालराक्षसा-
द्वर्षमारुताद्वैद्युतानलात् ।
वृषमयात्मजाद्विश्वतोभया-
दृषभ ते वयं रक्षिता मुहुः ॥ ३॥
संस्कृत
विषजलाप्ययाद्व्यालराक्षसा-
द्वर्षमारुताद्वैद्युतानलात् ।
वृषमयात्मजाद्विश्वतोभया-
दृषभ ते वयं रक्षिता मुहुः ॥ ३॥
नेपाली
जहर पानीको सर्प दैंत्यको ।
बिजुली अग्निको पानी आँधीको ।।
बयल व्योमको दुख:विश्वको ।
विपद टार्नु भो हामी दासीको ।।३ ।।
संस्कृत
न खलु गोपिकानन्दनो भवा-
नखिलदेहिनामन्तरात्मदृक् ।
विखनसार्थितो विश्वगुप्तये
सख उदेयिवान्सात्वतां कुले ॥ ४॥
नेपाली
तनय होईनौं कृष्णगोपीका ।
हृदय साक्षी हौं जीवजातिका ।
भव सुधार्नमा धात्री याचना ।
सुनी सवारी भो बृष्णी वंशमा ।। ४ ।।
संस्कृत
विरचिताभयं वृष्णिधुर्य ते
चरणमीयुषां संसृतेर्भयात् ।
करसरोरुहं कान्त कामदं
शिरसि धेहि नः श्रीकरग्रहम् ॥ ५॥
नेपाली
शरण खोजी जो पाउमा मिले ।
अभय बक्सियो बृष्णीनाथले ।।
करमनोहर श्री सुशोभित ।
शिरउपर रहोस् कामना शीत ।। ५ ।।
संस्कृत
व्रजजनार्तिहन्वीर योषितां
निजजनस्मयध्वंसनस्मित ।
भज सखे भवत्किंकरीः स्म नो
जलरुहाननं चारु दर्शय ॥ ६॥
नेपाली
व्रजनिवासीको दुख: टारने ।
स्वजन भक्तको दर्प झारने ।।
लिनुहवोस् छिटो दासी हौं सव ।
वदन दिव्य नै पाउ लौ अब ।। ६ ।।
संस्कृत
प्रणतदेहिनां पापकर्शनं
तृणचरानुगं श्रीनिकेतनम् ।
फणिफणार्पितं ते पदांबुजं
कृणु कुचेषु नः कृन्धि हृच्छयम् ॥ ७॥
नेपाली
प्रणत देहको पाप नाशने ।
पशु चराउने श्रीविराजने ।।
कमल पाउ ती नाग कुल्चने ।
हृदयमा रहुन दुख: नाशने ।। ७ ।।
संस्कृत
मधुरया गिरा वल्गुवाक्यया
बुधमनोज्ञया पुष्करेक्षण ।
विधिकरीरिमा वीर मुह्यती-
रधरसीधुनाऽऽप्याययस्व नः ॥ ८॥
नेपाली
मधुर शब्दले बेस बोलिले ।
कवि पुकार्दछन् प्रेम भावले ।।
टहलिका हरु मोहमा पर्यौ ।
अधर प्राप्त होस् विन्ती यो गर्यौ ।। ८ ।।
संस्कृत
तव कथामृतं तप्तजीवनं
कविभिरीडितं कल्मषापहम् ।
श्रवणमङ्गलं श्रीमदाततं
भुवि गृणन्ति ते भूरिदा जनाः ॥ ९॥
नेपाली
हजुरको कथा ताप नाशने ।
सुकवि वृन्दले गीत गाउने ।।
श्रवण ले सदा गर्छ मंगल ।
सुकृत व्यक्तिले गर्छ संग्रह ।। ९ ।।
संस्कृत
प्रहसितं प्रिय प्रेमवीक्षणं
विहरणं च ते ध्यानमङ्गलम् ।
रहसि संविदो या हृदिस्पृशः
कुहक नो मनः क्षोभयन्ति हि ॥ १०॥
नेपाली
मधुर हास्य त्यो प्रेम नै थियो ।
सुखद प्रेम त्यो प्रेम ले दियो ।।
वचन क्या मीठो नाथ को अनि ।
सकल संझदा छाती दुख्छ नि ।। १०।।
संस्कृत
चलसि यद्व्रजाच्चारयन्पशून्
नलिनसुन्दरं नाथ ते पदम् ।
शिलतृणाङ्कुरैः सीदतीति नः
कलिलतां मनः कान्त गच्छति ॥ ११॥
नेपाली
सकल धेनु का साथ जंगल ।
गमन भै दिंदा पाउ कोमल ।।
कुश शिला तिखा कण्टकादि ति ।
कति बिझे भनी रुन्छ मन् अति ।। ११ ।।
संस्कृत
दिनपरिक्षये नीलकुन्तलै-
र्वनरुहाननं बिभ्रदावृतम् ।
घनरजस्वलं दर्शयन्मुहु-
र्मनसि नः स्मरं वीर यच्छसि ॥ १२॥
नेपाली
जब त साँझ् परो फर्कदा घर ।
खजमजी सवै केश सुन्दर ।।
भइ धुलैधुलो ढाकिंदा मुख ।
सकल रुपको बढ्छ मन्मथ ।। १२ ।।
संस्कृत
प्रणतकामदं पद्मजार्चितं
धरणिमण्डनं ध्येयमापदि ।
चरणपङ्कजं शंतमं च ते
रमण नः स्तनेष्वर्पयाधिहन् ॥ १३॥
नेपाली
शरण आउने भक्त पालने ।
विपद भक्तको झट्ट टारने ।।
चरण नाथका शान्ति दायक ।
हृदय बास होस् प्रेम नायक ।। १३ ।।
संस्कृत
सुरतवर्धनं शोकनाशनं
स्वरितवेणुना सुष्ठु चुम्बितम् ।
इतररागविस्मारणं नृणां
वितर वीर नस्तेऽधरामृतम् ॥ १४॥
नेपाली
सुख बढाउने शोक नाशने ।
मधुर वेणुको चुम्बनै लिने ।।
विषय वासना ध्वंस गर्दिने ।
अधर बक्सियोस् ताप हर्दिने ।। १४ ।।
संस्कृत
अटति यद्भवानह्नि काननं
त्रुटिर्युगायते त्वामपश्यताम् ।
कुटिलकुन्तलं श्रीमुखं च ते
जड उदीक्षतां पक्ष्मकृद्दृशाम् ॥ १५॥
नेपाली
दिन भरिहुंदा आफु जंगल ।
युग सरि हुदै बित्छ पलपल ।।
अधिक मुर्ख झैं हेरदा हुंदी ।
नयन चिम्लिनु पर्छ हे विधि ।। १५ ।।
संस्कृत
पतिसुतान्वयभ्रातृबान्धवा-
नतिविलङ्घ्य तेऽन्त्यच्युतागताः ।
गतिविदस्तवोद्गीतमोहिताः
कितव योषितः कस्त्यजेन्निशि ॥ १६॥
नेपाली
पति सुतादिको प्रेम छोडियो ।
यसरी नाथका साथ जोडियो ।।
शरण पाउको दास भै गरे ।
कसरी छाडनु दुष्ट झै हरे ।। १६ ।।
संस्कृत
रहसि संविदं हृच्छयोदयं
प्रहसिताननं प्रेमवीक्षणम् ।
बृहदुरः श्रियो वीक्ष्य धाम ते
मुहुरतिस्पृहा मुह्यते मनः ॥ १७॥
नेपाली
मधुर हास्यका प्रेमको वचन ।
मदन बाण झैं रम्य त्यो वदन ।।
अति विशाल त्यो वक्ष चर्चित ।
हुन गयो हरे चित्त मोहित ।। १७ ।।
संस्कृत
व्रजवनौकसां व्यक्तिरङ्ग ते
वृजिनहन्त्र्यलं विश्वमङ्गलम् ।
त्यज मनाक् च नस्त्वत्स्पृहात्मनां
स्वजनहृद्रुजां यन्निषूदनम् ॥ १८॥
नेपाली
स्वजनको व्यथा नाश गर्दिने ।
ब्रज निवासिको ताप हर्दिने ।।
हजुरको सदा मूर्ति सुन्दर ।
हृदयमा रहोस् श्याम मन्दिर ।। १८ ।।
संस्कृत
यत्ते सुजातचरणाम्बुरुहं स्तनेष
भीताः शनैः प्रिय दधीमहि कर्कशेषु ।
तेनाटवीमटसि तद्व्यथते न किंस्वित्
कूर्पादिभिर्भ्रमति धीर्भवदायुषां नः ॥ १९॥
नेपाली
हाम्रा कठोर कुचमा जुन पाउलाई ।
दुख्लान् विझेरकि भनी मनमा डराई ।।
राख्यौ उनै चरण ती बन घुम्न जाँदा ।
काँडा बिझेकी भनि लाग्छ सदैव बाधा ।। १९ ।।
इति श्रीमद्भागवत महापुराणे पारमहंस्यां संहितायां
दशमस्कन्धे पूर्वार्धे रासक्रीडायां गोपीगीतं नामैकत्रिंशोऽध्यायः ॥
संकलन- केशव शरण लुईटेल
२०७४-०८-०२ गते शनिवार
टाईप स्थान निजिनिवास झापा घर ।
२०७४-०८-०२ गते शनिवार
टाईप स्थान निजिनिवास झापा घर ।
No comments:
Post a Comment